మా కాలనీ లో దీవార్ సినిమా

ఊదా రంగు చీర,ఆకుపచ్చ జాకెట్ చాలా వెరైటీ గా ముళ్ళ తో ఉంది, ఇంకా అక్కడక్కడ వేరే రంగు ముక్కలతో డిసైన్, పాదాలకు కొత్తరకం చెప్పులు, సన్నగా నాజూగ్గా ఉంది, నల్లగా ఉంది, దాదాపు పదేళ్లనుంచి చూస్తున్నా అన్నేళ్ల గా అంతే నాజూగ్గా ఉండటం ఆమె కే చెల్లింది. రహస్యం ఏంటో..? ఎన్ని జిమ్ ల కెళ్ళినా, ఎంత నడిచినా, యోగామొగ్గలేసినా, ఉహు అస్సలు కుదరలేదు, తగ్గటం జరగ లేదు, అనే డబ్బూ , ఒళ్ళూ చేసిన మారాజులూ, వాళ్ల రాణులూ, యువ తరాలు ఆమెని అడగాలి ఆ నాజూకు రహస్యమేంటో..!!

మా ఇంట్లో అందరికీ బాగా పరిచయమున్న మనిషే . ఆమె గురించి చెప్తా ... వర్ణన అంతా కరక్టే కాక పోతే వయసు అరైవై పైబడి ఉంటుంది, కానీ ఎనభై లా కనబడుతుంది, నే చెప్పిన ఊదా రంగు ముతక చీర మోకాళ్ళ దాక కట్టుకొని, పైన ఆకుపచ్చజాకెట్ ఆమె కి చాలా పెద్దదైతే బిగించి ముడి వేస్కుంటుంది. దానికున్న చిరుగులకి వేసిన అతుకులే వేరే రంగు ముక్కల డిసైన్. ఉదర పోషణ అర కొర ఉండటం వల్ల ముప్పై అయిదు నలభై కిలోల బరువు మించదు . ఇంకో కారణం కూడా ఉంది రోజుకి పది మైళ్ళ పైబడి నడవటం వల్ల బక్కచిక్కిన శరీరం, ఒక కాలికి ఎర్రరంగు స్లిప్పర్ ఇంకో కాలికి నీలం, పైన స్ట్రాప్ తెగిపోతే గుడ్డ పీలిక తో బంధనం, అందుకే కొత్తరకం గా ఉన్న చెప్పులన్నా. ఆ అమ్మాయి పేరు సైదమ్మ, మా కాలనీ లో ఎన్నేళ్ళ నుంచో అడుక్కుంటూ తిరుగుతూ ఉంటుంది.

ఈరోజు ఆఫీసు బంద్ అంటే ఇంటికొచ్చి, కాలి నడకన కాలనీ లో ఉన్న మా నాన్న స్నేహితుని ఒకాయన్ని కలుద్దామని బయలుదేరా. ఆయనకి డెబ్బై ఏడు ఏళ్ళు, ఆడపిల్లలంతా ఎక్కడెక్కడో ఉన్నారు. ఒక కొడుకు మా ఊళ్ళేనే ఉద్యోగం. కానీ వేరే ఉంటాడు. కారణం ఏమో తెలీదు కానీ విడి గా ఉంటాడు, తన చిన్న కుటుంబం చింత లేని కుటుంబం తో. ఏదో సమస్య ఉండి ఉండొచ్చు ఇమడలేక వేరే వేరే ఉన్నట్టున్నాడు. ఆ సమస్య ఎవరి వల్లనో కానీ ఇబ్బంది పడేది మాత్రం పెద్దాయనే. వయో భారం వల్ల, అనారోగ్యం వల్ల బయట చలాకీ గా తిరగలేరు, అందుచేత ఆయనతో కొంత సేపు గడుపుదామని బయలుదేరా.

అయన నన్నే సాయం అడగరు. కనీసం మందులు కూడ తెచ్చివ్వమని అడగరు. ఎప్పుడన్నా ఒక ఫోన్, లేదా ఇలా కలిసినప్పుడు నాలుగు కబుర్లు అంతే. ఆశ్చర్య మేంటంటే ఆయనకి తీవ్ర అనారోగ్యం చేసినప్పుడు కూడా ఆస్పత్రి లో చేరి పదిహేను రోజులున్న సంగతి నాకు తెలీదు, ఇంకా ఆశ్చర్యం ఊళ్ళే నే ఉన్న అయన కొడుకుకీ తెలీదు. ఎవరో బంధువులు వచ్చి చేర్చారట ఆస్పత్రి లో, ఈలోగా కూతుళ్ళు వచ్చి అందుకున్నారట సహాయ కార్యక్రమాలు.

ఈ విషయం లో ఎవరిదీ తప్పో బేరీజు వేసే శక్తీ నాకు లేదు, కారణం అయన కొడుకు నోట్లో నాలిక లేనట్లు ఉంటాడు, పెద్దాయన చూడ బోతే నాతో ఎంతో ఆపేక్షగా మాట్లాడుతారు. అసలు సమస్య ఎక్కడో ?
ఇంతకీ ఇందాకటి సైదమ్మ సంగతి కెళ్తే , నేను పెద్దాయన దగ్గరికి బయలు దేరిన రెండు నిముషాలలోనే ఆమె మా పక్క రోడ్ లో కనపడింది. ఆమె చేతిలో తోచిన డబ్బు పెట్టి, ఏంటి ఇంకా అవలేదా నీ రౌండ్ అని అడిగా, జవాబు గా "ఇంకా లేదు బాబూ! ఏ టైం కీ వెళ్ళినా తర్వాత రా అంటున్నారు. అందుకే ఇక్కడిక్కడే తిరుగుతున్నా. బాగా ఎండ ఎక్కితే ఏ చెట్టుకిందో కూర్చుంటా" నంది.

ఆమె ఇల్లు(?) మా కాలనీ కీ కొంచం దూరం లో ఉన్న క్రైస్తవ స్మశాన వాటిక గోడకి చేరవేసి నాలుగు వాసాలు దానిమీద కప్పిన నీలంరంగు ప్లాస్టిక్ గుడ్డ, అది కూడా ఆమె లాగానే అవసాన దశ లో ఉంది. కుటుంబం విషయం కొస్తే ఆమె మీదే ఆధారపడ్డ కూతురి పిల్లలు ఇద్దరు, వయసు లో పెద్ద వాళ్ళే కానీ ఏమీ చెయ్యరుట. కూతురు కూడా ఏదో పనిచేసి తెచ్చే సంపాదన చాలదుట. అందుకే సైదమ్మ యాచన మీద తెచ్చే వేన్నీళ్ళు కూతురి చన్నీళ్ళని వేడి చేస్తాయట. పోనీ నువ్వొక్కదానివే ఎక్కడన్నా వృద్ధాశ్రమం లో చేరొచ్చు గా అన్నా, నా తెలివి ఉపయోగించి సలహా ఇస్తూ. నేనెళ్ళి పోతే వాళ్లకు ఇబ్బందిగా బాబూ అంది, ఈ మాత్రం కూడా తెలీదు నీకు కళ్ళజోడు కూడా నా అన్నట్టు చూస్తూ .

నిజమే ఆమె కున్న భాధ్యతాయుత మైన ఆలోచన నా బుర్ర కి తట్టలేదు. ఆమె వయసు కి ఇచ్చే వృధ్యాప్య పించను, అప్పుడప్పుడూ అందే సహాయాలు, ఎవరెవరో క్లబ్బుల వాళ్ళు ఇచ్చే వంట పాత్రలు, బియ్యం, ఇంకా ఈ యాచనా ఇవే ప్రధాన ఆధారం వాళ్లకి. తనకి ఒంట్లో బాలేక పోయినా వాళ్ళే కదా చూడాలంది. ఎందుకో ఒక్క సారి సైదమ్మ భుజం చుట్టూ చేతులేసి దగ్గర తీస్కోవాలనుకున్నా, కానీ చెయ్యలేను ఏదో అడ్డొస్తుంది. కాలనీ లో ఎవరన్నా చూస్తే వీడికేంటి పిచ్చా అనుకుంటారు. ఒక బిచ్చగత్తె ని అభినందన గా కావచ్చు, లేక ఆలంబన గా కావచ్చు చేత్తో ముట్టుకోలేని నా తెల్లబట్టల సంస్కారం ఆమె ఊదా చీరా ఉదారం ముందు మరింత తెల్ల బోయింది.

మళ్ళీ ఇందాకటి పెద్దాయన విషయానికి వస్తే రెండు కోట్లు విలువ చేసే పెద్ద ఇల్లు, నెలకి ఒక పాతిక వేలు పెన్షన్, ఇంకా బ్యాంకు బాలన్సు, షేర్లు, ఇన్ని ఉండీ, సొంత కొడుకు ఎక్కడో ఈయన ఇక్కడ. ఏదన్నా అవసరం వస్తే దగ్గరలో ఉన్న దూరబ్బందువు ఆసరా, లేదా మిత్రుల తోడు ....
ఆమె చూడ బోతే ఆ వయసులో కూడా చేతిలో చిల్లి గవ్వ లేకుండా ఇంకో ముగ్గురికి అండ గా ఉండాలన్న తపన, తను లేక పోతే వాళ్ళు బతక లేరన్న నమ్మకం....
మన కుటుంబ వ్యవస్థ చాలా గొప్పది, బాగుంటుందన్న
మన గర్వాన్ని పరిహసిస్తూ అయన, భార్య తో కూడిన ఒంటరితనం.
మన ఆర్ధిక వ్యవస్థ పటిష్టం, బాగా అభివృద్ధి చెందుతున్నాం ,
మనిషి కో సెల్ ఫోన్, కుటుంబానికో కార్ అనుకుంటున్న,
మన అజ్ఞానాన్ని పరిహసిస్తూ సాంఘిక భద్రత లేని సైదమ్మ లాంటి వాళ్ళు.

పరిహాసం కాదు గానీ, ఎందుకో దీవార్ సినిమా లో
అమితాబ్,. శశికపూర్ ల సంభాషణ గుర్తొచ్చింది ...
మేరే పాస్ ఏ హై, వో హై ... తేరే పాస్ క్యాహై ..
జవాబు: ఖచ్చితం గా అందరి దగ్గరా ఏదో ఒకటన్నా ఉండదు.
ఆరోగ్యం , ధనం, అధికారం, సుఖం, సంతోషం, శాంతి,
కుటుంబ సౌఖ్యం , బంధు సఖ్యత ఏదో ఒకటి ఉండదు.
ఇవన్నీ ఉన్నా ఒకటి లేని వెధవ లుంటారు,
వాళ్ళని ఆశపోతు వెధవలంటారు.
అదిలేకే ఎప్పుడూ వెంప ర్లాడుతూ ఉంటారు ఉన్నవి ఒదిలేసి మరీ.
ఇంతకీ ఆ లేని ఒకటి ఏంటి అంటారా తృప్తి.