పైకెళ్ళాక తెలుస్తుంది

క్రిస్మస్ శుభాకాంక్షలు !! క్రిస్మస్ అంటే నాకున్న జ్ఞాపకాలు బందరు చుట్టూనే తిరుగుతాయి. హిందువు గా పుట్టిన మా ఇంట్లో క్రిస్మస్ ని పండగ గా చేస్కోవటానికీ, ముఖ్యం గా అన్ని మతాల దేవుళ్ళు అందరికీ దేవుళ్ళేననీ, అస్సలు తేడా లేదనీ నేను నమ్మటానికీ కారణం మా అమ్మ . భూమ్మీద మనం వేరే వేరే గా ఉండి, మేము ఎక్కువ మేము ఎక్కువ అని కొట్టుకు ఏడుస్తాం గానీ, పైన కృష్ణుడూ, జీసస్, అల్లా, అంతా కూర్చొని పాలు తాగుతూ పార్టీ చేస్కుంటూ మన అజ్ఞానాన్ని చూసి నవ్వుకుంటూ ఉంటారట. కింద ఉన్నన్నాళ్ళూ మీకు తెలీదురా పిల్లల్లారా. పైకి వచ్చాక మీకే క్లియర్ గా అర్ధం అవుతుంది, అనుకుంటూ ఉంటారట... ఇవన్నీ చిన్నప్పుడు మా అమ్మ చెప్పేది నిజం ఒట్టు. ఆ నమ్మకాల తోనే పెరిగాను.

ఇంతకీ నా క్రిస్మస్ అనుభవాలు- బందరు గురించి చెప్పాలంటే, నా పదేళ్ళ లోపు వయసులో ఈ క్రిస్టమస్ రోజు మా అమ్మ స్నేహితురాళ్ళు లేయమ్మ గారు, లిల్లీ టీచర్ గారూ వాళ్ళ ఇంటికి తీస్కేల్లేది. దానికోసం ముందు రోజు గ్రీటింగులు, కేకు ,ఆపిల్స్ , కమలా పళ్ళూ కొనుక్కొని పొద్దున్నే రిక్షా మాట్లాడుకొని మా బందరు రైల్వే స్టేషన్ దగ్గర మల్కా పట్నం లో ఉండే వాళ్ళ వాళ్ళ ఇళ్ళకి వెళ్ళే వాళ్ళం. మా అమ్మ కి వాళ్ళు సేనియర్ టేచర్లు . గురువులు, హితులు. మేము వెళ్ళగానే రా ఇందిరా రా అంటూ గేటు లోనే వాటేస్కోని, పిల్లలని కూడా తెచ్చావ్ చాలా సంతోషం అనే వాళ్ళు. కాసేపు కబుర్లయాక మాకు గసగసాలు వేసిన అరిసెలు, కేకు, కారప్పూస పెట్టేవాళ్ళు. అసలు నేను వెళ్లేదే అందుకు కాబట్టి మారు మాట్లాడకుండా, అల్లరితో పెద్దాళ్ళని విసిగించ కుండా తలొంచుకొని వాళ్ళు పెట్టినవి తినేసేవాడిని. వాళ్ళు ఇచ్చిన బలూన్స్ రిక్షా పైన కట్టుకొని నడిపించు నా నావా అని హమ్ చేస్కుంటూ ఇంటి కొచ్చేవాళ్ళం.

ఇంకా మా పక్కింటి బేబక్కా ( బేబీ అక్క) వాళ్ళ అమ్మ క్రిస్మస్ రోజు వాలింటికి వెళ్ళగానే యాపీ కిస్ మిస్ రా బుజ్జీ !! అనేవాళ్ళు, కన్యాశుల్కం ఇన్స్పిరేషన్ తో (ఎందుకలా అనే వారో అప్పట్లో అర్ధం కాలేదు హై స్కూల్లో కొచ్చాక కన్యాశుల్కం నాటకం చదివాక అర్ధమై అప్రయత్నం గా నవ్వుకున్నా). తర్వాత ఐదో క్లాసు లో నా స్నేహితుడు P. శ్రీధర్ ఒకే ఒక్క క్రిస్టియన్ మా క్లాసు లో, తల్లి లేని వాడు, వాళ్ళ పెద్దమ్మ ఇంట్లో ఉండి చదువుకునే వాడు, ముందు రోజు వాళ్ళింట్లో క్రిస్మస్ ట్రీ అలంకరించడానికి శ్రీధర్ వాళ్ళ అక్కలకి హెల్ప్ చేసేవాళ్ళం. క్రిస్మస్ రోజు మమ్మల్ని చర్చి కి తీస్కేల్లెవాడు. అక్కడ ప్రార్ధనలు అయ్యాక వాళ్ళింటికి వెళ్లి కేకులు తిని, బల్లూన్స్ తో ఆడుకొని. కొన్ని ఇంటికి తెచ్చుకొనే వాడిని. విచిత్రం ఏంటంటే అదే శ్రీధర్ తోనే ఏదో గొడవ వచ్చి, మా ఇద్దరికీ మధ్య మత కలహాలు కూడా వచ్చినాయి, మా మతం గొప్పదంటే మా మతం గొప్పదని. (లోపల్లోపల లెంప లేస్కుంటూ పాపం చేస్తున్నానన్న భావం తో భయం తో). అయినా అది కొద్ది సేపే , తెలిసీ తెలీనితనం.

ప్రతి క్రిస్మస్ రోజు చిన్నప్పుడు నేను స్కెచ్ పెన్నులతో వేసిన జీసస్ బొమ్మ నా టేబుల్ మీద పెట్టి దాని ముందు కొవ్వోతులు వెలిగించేవాడిని. ఆ బొమ్మ కొంత కాలానికి కనపించటం మానేసింది ఎక్కడ పోయిందో ... తర్వాత ఎప్పటికో తెలిసింది మా నాన్న ఆ జీసస్ ని మా ఇంట్లో లాకర్ లో ముఖ్యమైన కాగితాల లో నా సర్టిఫికెట్ల తో దాచి ఉంచారు. నాకున్న పాక శాస్త్ర ఉత్సాహం తో ఒకటి రెండు సార్లు స్టవ్ మీద కేకు బేకే ప్రయత్నం కూడా చేశా అప్పట్లో అవెన్ లేక పోవటం వల్ల, అది తిన్న వాళ్ళ క్రిస్మస్ ఎంత ఆనంద దాయకమో నన్ను అడగొద్దు... నాకు గుర్తులేదు.

మా బందర్లో ఉన్న ఎన్నో పాత చర్చిలు చాలా ప్రసిద్దమైనవి, చరిత్ర కలవి. వాటిలో కాలేజీ రోజుల్లో ఫ్రెండ్ ఇజీకుమార్ (విజయకుమార్) తో కలిసి ఎన్నో సార్లు భయం భక్తీ లేని ప్రార్ధనలు చేశాము. ( అర్ధం చేస్కొండి చర్చి కి ఎందు కెళ్లామో ) అన్నిటినీ క్రీస్తు నవ్వుతూ క్షమించి స్వీకరించాడు. ఎందరి పాపాల కోసమో శిలువ నెక్కిన క్రీస్తు కి మా పిల్ల చేష్టలు పెద్ద పాపం లా కనబడలేదు.

అసలు డిసెంబర్ నెల అంటేనే చాలా బాగుండేది ..చలి గాలులు, సెలవలు, చలికాలం సాయంత్రం మాత్రమే బాగా సువాసన విరజిల్లే నైట్ క్వీన్ పరిమళాలు, అన్నీ కలిసి జీవితం ఎంత బాగుందో అని పించే ఫీల్ గుడ్ ఫేక్టర్లు. బుట్టాయి పేట లో టవున్ హాల్ వెనక రోడ్ లో మా ఇంటి వెనక ఉన్న మసీదు లో రోజూ అయిదు సార్లు నమాజు, పక్కనే ఉన్న వినాయకుడి గుడి మైకులో వినపడే హిందూ భక్తి గీతాలు, దూరం గా మైకుల్లోంచి లీల గా విన పడే క్రైస్తవ కీర్తనల తో నెలంతా పండగలాగానే అనిపించేది. అప్పుడప్పుడే ప్రాముఖ్యం చెందుతున్న అయ్యప్ప దీక్షల తాలూకు భజనలు కూడా భలే ఉండేవి. అప్పట్లో ఇన్ని భజన పాటలు రాలేదు ఒక స్వామీ అయ్యప్ప సినిమా పాటలే ఉండేవి అందులో జగముల నేతా భాగ్య విధాతా.. అనే పాట అందరి దేవుళ్ళ గురించి పాడుతున్నట్లనిపించేది. అది విష్ణువా, క్రీస్తా , అల్లా నా అని తేడా లేకుండా.


మా ఇంటి బాల్కనీ లో నుంచుంటే దూరం గా కొండ మీద కనపడే ఎన్నో స్టార్లు చూసి, అట్కిన్సన్ స్కూల్లో చదివే మా అమ్మాయి కూడా ముచ్చట పడితే నేనూ స్టార్ తెచ్చి బల్బ్ పెట్టి మా ఇంటి మీద పెట్టేవాడిని, అది చూసి మా కాలనీ లో చాలా మంది ఫలానా ఆయన క్రైస్తవ మతం పుచ్చుకున్నాదట అని చెవులు కొరుక్కునే వాళ్ళు... నన్ను అడిగే దమ్ము లేక. నిజమే మా అమ్మకి తీవ్రమైన అనారోగ్యం చేసి నప్పుడు తగ్గితే నాగ పట్నం వచ్చి ఆరోగ్యమాత దర్శనం చేస్కుంటా నని మొక్కుకోని, వెళ్లి గుండు కూడా చేయించుకొచ్చా. అదే కాదు తమిళ నాడు లోని నాగూర్ బాబా దర్గా కి కూడా వెళ్ళా, ఇంకా గురుద్వారా లు తిరిగా, ఆపద వచ్చినప్పుడే దైవం విలువ, సర్వ మానవ సమానత్వం తెలిసేది.

ఇలా తలచుకుంటే జ్ఞాపకాల్లో కొచ్చే నా చిన్న నాటి స్నేహితులందరికీ క్రిస్టమస్ శుభాకాంక్షలతో...

మా కాలనీ లో దీవార్ సినిమా

ఊదా రంగు చీర,ఆకుపచ్చ జాకెట్ చాలా వెరైటీ గా ముళ్ళ తో ఉంది, ఇంకా అక్కడక్కడ వేరే రంగు ముక్కలతో డిసైన్, పాదాలకు కొత్తరకం చెప్పులు, సన్నగా నాజూగ్గా ఉంది, నల్లగా ఉంది, దాదాపు పదేళ్లనుంచి చూస్తున్నా అన్నేళ్ల గా అంతే నాజూగ్గా ఉండటం ఆమె కే చెల్లింది. రహస్యం ఏంటో..? ఎన్ని జిమ్ ల కెళ్ళినా, ఎంత నడిచినా, యోగామొగ్గలేసినా, ఉహు అస్సలు కుదరలేదు, తగ్గటం జరగ లేదు, అనే డబ్బూ , ఒళ్ళూ చేసిన మారాజులూ, వాళ్ల రాణులూ, యువ తరాలు ఆమెని అడగాలి ఆ నాజూకు రహస్యమేంటో..!!

మా ఇంట్లో అందరికీ బాగా పరిచయమున్న మనిషే . ఆమె గురించి చెప్తా ... వర్ణన అంతా కరక్టే కాక పోతే వయసు అరైవై పైబడి ఉంటుంది, కానీ ఎనభై లా కనబడుతుంది, నే చెప్పిన ఊదా రంగు ముతక చీర మోకాళ్ళ దాక కట్టుకొని, పైన ఆకుపచ్చజాకెట్ ఆమె కి చాలా పెద్దదైతే బిగించి ముడి వేస్కుంటుంది. దానికున్న చిరుగులకి వేసిన అతుకులే వేరే రంగు ముక్కల డిసైన్. ఉదర పోషణ అర కొర ఉండటం వల్ల ముప్పై అయిదు నలభై కిలోల బరువు మించదు . ఇంకో కారణం కూడా ఉంది రోజుకి పది మైళ్ళ పైబడి నడవటం వల్ల బక్కచిక్కిన శరీరం, ఒక కాలికి ఎర్రరంగు స్లిప్పర్ ఇంకో కాలికి నీలం, పైన స్ట్రాప్ తెగిపోతే గుడ్డ పీలిక తో బంధనం, అందుకే కొత్తరకం గా ఉన్న చెప్పులన్నా. ఆ అమ్మాయి పేరు సైదమ్మ, మా కాలనీ లో ఎన్నేళ్ళ నుంచో అడుక్కుంటూ తిరుగుతూ ఉంటుంది.

ఈరోజు ఆఫీసు బంద్ అంటే ఇంటికొచ్చి, కాలి నడకన కాలనీ లో ఉన్న మా నాన్న స్నేహితుని ఒకాయన్ని కలుద్దామని బయలుదేరా. ఆయనకి డెబ్బై ఏడు ఏళ్ళు, ఆడపిల్లలంతా ఎక్కడెక్కడో ఉన్నారు. ఒక కొడుకు మా ఊళ్ళేనే ఉద్యోగం. కానీ వేరే ఉంటాడు. కారణం ఏమో తెలీదు కానీ విడి గా ఉంటాడు, తన చిన్న కుటుంబం చింత లేని కుటుంబం తో. ఏదో సమస్య ఉండి ఉండొచ్చు ఇమడలేక వేరే వేరే ఉన్నట్టున్నాడు. ఆ సమస్య ఎవరి వల్లనో కానీ ఇబ్బంది పడేది మాత్రం పెద్దాయనే. వయో భారం వల్ల, అనారోగ్యం వల్ల బయట చలాకీ గా తిరగలేరు, అందుచేత ఆయనతో కొంత సేపు గడుపుదామని బయలుదేరా.

అయన నన్నే సాయం అడగరు. కనీసం మందులు కూడ తెచ్చివ్వమని అడగరు. ఎప్పుడన్నా ఒక ఫోన్, లేదా ఇలా కలిసినప్పుడు నాలుగు కబుర్లు అంతే. ఆశ్చర్య మేంటంటే ఆయనకి తీవ్ర అనారోగ్యం చేసినప్పుడు కూడా ఆస్పత్రి లో చేరి పదిహేను రోజులున్న సంగతి నాకు తెలీదు, ఇంకా ఆశ్చర్యం ఊళ్ళే నే ఉన్న అయన కొడుకుకీ తెలీదు. ఎవరో బంధువులు వచ్చి చేర్చారట ఆస్పత్రి లో, ఈలోగా కూతుళ్ళు వచ్చి అందుకున్నారట సహాయ కార్యక్రమాలు.

ఈ విషయం లో ఎవరిదీ తప్పో బేరీజు వేసే శక్తీ నాకు లేదు, కారణం అయన కొడుకు నోట్లో నాలిక లేనట్లు ఉంటాడు, పెద్దాయన చూడ బోతే నాతో ఎంతో ఆపేక్షగా మాట్లాడుతారు. అసలు సమస్య ఎక్కడో ?
ఇంతకీ ఇందాకటి సైదమ్మ సంగతి కెళ్తే , నేను పెద్దాయన దగ్గరికి బయలు దేరిన రెండు నిముషాలలోనే ఆమె మా పక్క రోడ్ లో కనపడింది. ఆమె చేతిలో తోచిన డబ్బు పెట్టి, ఏంటి ఇంకా అవలేదా నీ రౌండ్ అని అడిగా, జవాబు గా "ఇంకా లేదు బాబూ! ఏ టైం కీ వెళ్ళినా తర్వాత రా అంటున్నారు. అందుకే ఇక్కడిక్కడే తిరుగుతున్నా. బాగా ఎండ ఎక్కితే ఏ చెట్టుకిందో కూర్చుంటా" నంది.

ఆమె ఇల్లు(?) మా కాలనీ కీ కొంచం దూరం లో ఉన్న క్రైస్తవ స్మశాన వాటిక గోడకి చేరవేసి నాలుగు వాసాలు దానిమీద కప్పిన నీలంరంగు ప్లాస్టిక్ గుడ్డ, అది కూడా ఆమె లాగానే అవసాన దశ లో ఉంది. కుటుంబం విషయం కొస్తే ఆమె మీదే ఆధారపడ్డ కూతురి పిల్లలు ఇద్దరు, వయసు లో పెద్ద వాళ్ళే కానీ ఏమీ చెయ్యరుట. కూతురు కూడా ఏదో పనిచేసి తెచ్చే సంపాదన చాలదుట. అందుకే సైదమ్మ యాచన మీద తెచ్చే వేన్నీళ్ళు కూతురి చన్నీళ్ళని వేడి చేస్తాయట. పోనీ నువ్వొక్కదానివే ఎక్కడన్నా వృద్ధాశ్రమం లో చేరొచ్చు గా అన్నా, నా తెలివి ఉపయోగించి సలహా ఇస్తూ. నేనెళ్ళి పోతే వాళ్లకు ఇబ్బందిగా బాబూ అంది, ఈ మాత్రం కూడా తెలీదు నీకు కళ్ళజోడు కూడా నా అన్నట్టు చూస్తూ .

నిజమే ఆమె కున్న భాధ్యతాయుత మైన ఆలోచన నా బుర్ర కి తట్టలేదు. ఆమె వయసు కి ఇచ్చే వృధ్యాప్య పించను, అప్పుడప్పుడూ అందే సహాయాలు, ఎవరెవరో క్లబ్బుల వాళ్ళు ఇచ్చే వంట పాత్రలు, బియ్యం, ఇంకా ఈ యాచనా ఇవే ప్రధాన ఆధారం వాళ్లకి. తనకి ఒంట్లో బాలేక పోయినా వాళ్ళే కదా చూడాలంది. ఎందుకో ఒక్క సారి సైదమ్మ భుజం చుట్టూ చేతులేసి దగ్గర తీస్కోవాలనుకున్నా, కానీ చెయ్యలేను ఏదో అడ్డొస్తుంది. కాలనీ లో ఎవరన్నా చూస్తే వీడికేంటి పిచ్చా అనుకుంటారు. ఒక బిచ్చగత్తె ని అభినందన గా కావచ్చు, లేక ఆలంబన గా కావచ్చు చేత్తో ముట్టుకోలేని నా తెల్లబట్టల సంస్కారం ఆమె ఊదా చీరా ఉదారం ముందు మరింత తెల్ల బోయింది.

మళ్ళీ ఇందాకటి పెద్దాయన విషయానికి వస్తే రెండు కోట్లు విలువ చేసే పెద్ద ఇల్లు, నెలకి ఒక పాతిక వేలు పెన్షన్, ఇంకా బ్యాంకు బాలన్సు, షేర్లు, ఇన్ని ఉండీ, సొంత కొడుకు ఎక్కడో ఈయన ఇక్కడ. ఏదన్నా అవసరం వస్తే దగ్గరలో ఉన్న దూరబ్బందువు ఆసరా, లేదా మిత్రుల తోడు ....
ఆమె చూడ బోతే ఆ వయసులో కూడా చేతిలో చిల్లి గవ్వ లేకుండా ఇంకో ముగ్గురికి అండ గా ఉండాలన్న తపన, తను లేక పోతే వాళ్ళు బతక లేరన్న నమ్మకం....
మన కుటుంబ వ్యవస్థ చాలా గొప్పది, బాగుంటుందన్న
మన గర్వాన్ని పరిహసిస్తూ అయన, భార్య తో కూడిన ఒంటరితనం.
మన ఆర్ధిక వ్యవస్థ పటిష్టం, బాగా అభివృద్ధి చెందుతున్నాం ,
మనిషి కో సెల్ ఫోన్, కుటుంబానికో కార్ అనుకుంటున్న,
మన అజ్ఞానాన్ని పరిహసిస్తూ సాంఘిక భద్రత లేని సైదమ్మ లాంటి వాళ్ళు.

పరిహాసం కాదు గానీ, ఎందుకో దీవార్ సినిమా లో
అమితాబ్,. శశికపూర్ ల సంభాషణ గుర్తొచ్చింది ...
మేరే పాస్ ఏ హై, వో హై ... తేరే పాస్ క్యాహై ..
జవాబు: ఖచ్చితం గా అందరి దగ్గరా ఏదో ఒకటన్నా ఉండదు.
ఆరోగ్యం , ధనం, అధికారం, సుఖం, సంతోషం, శాంతి,
కుటుంబ సౌఖ్యం , బంధు సఖ్యత ఏదో ఒకటి ఉండదు.
ఇవన్నీ ఉన్నా ఒకటి లేని వెధవ లుంటారు,
వాళ్ళని ఆశపోతు వెధవలంటారు.
అదిలేకే ఎప్పుడూ వెంప ర్లాడుతూ ఉంటారు ఉన్నవి ఒదిలేసి మరీ.
ఇంతకీ ఆ లేని ఒకటి ఏంటి అంటారా తృప్తి.

సర్వే కష్టా సుఖినో జనంతు

అంటే సర్వర్ కష్ట పడితే జనం సుఖ పడతారని కాదు బాబోయ్....
అందరికీ నమస్కారం. నాలుగు రాతలు రాసి ఒకళ్లిద్దరి తో బావుందోయ్ అనిపించుకున్న తిమ్మిరి బావుంది, ఒక నెల రోజులుగా ఆ తిమ్మిరి లేదు, నెల పైబడి లిపిలేని భాష లో ఏమీ వ్యక్తీకరించలేక పోయా.కారణం పరీక్షలు. నాకేంటి పరీక్షలేంటి అని ఆశ్చర్యపడి పోకండి, ఉన్న వాడిని ఊరుకోకుండా పొయిన సంవత్సరం నాగార్జున యూనివెర్సిటీ దూర విద్య కేంద్రం లో MSc సైకాలజీ కీ ఫీజు కట్టా, మొదటి ఏడు పరీక్షలు బానే రాసా 63 %, వచ్చింది రెండో ఏడు పరీక్షలు ఇదిగో ఈనెల లో మొన్న 12 తో అయ్యాయి. దానికి ముందు అస్సైన్మెంట్లు అని తెగ టెన్షన్ పడి ఎలాగోల కానిచ్చా. ఆ హడావిడీ ఆఫీసు పని వత్తిడి తో సత మతమై ఈవయసులో నాకిది అవసరమా అని అనుకున్నా చాలాసార్లు.
కానీ ఆ టెన్షన్. పరీక్షల హడావిడి, ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు పడి ఉన్నాకదా అందుకే మళ్ళీ ఇప్పుడు పడటం బాగుంది.
కాలేజీ రోజుల్లో ఎప్పుడు చదువుకి టెన్షన్ పడలేదు( అసలు సరిగ్గా చదివితేగా) బాగా కష్టపడి చదివి పరీక్షలు రాసి అదయ్యాక వచ్చే ఆనందమే వేరు. అలాంటి ఆనందం చాల కొద్ది సార్లు పడి ఉంటా. అందులో ఒకటి నాలుగో క్లాస్ లో హిందీ ప్రాధమిక రాసి ఇంటికొచ్చి ఆహా ఏమి హాయి ఇంక హిందీ ప్రయివేట్ కీ వెళ్ళక్కర్లేదు, ఇంకా ఎగస్ట్రా టయాం చదవక్కరలేదు అని. గోడలెక్కీ, గేటుఎక్కీ, మెట్లెక్కి దిగీ....చిత్ర మైన కపిస్వభావం చూపి పడ్డ ఆనందం ఇప్పటికీ నాకు గుర్తు ఉంది. అదయ్యాక అలా పరీక్షలైన ఆనందం ఏడో క్లాస్ లో అనుభవించా. సెవెంత్ కామన్ ఆఖరి పరీక్ష కాగానే హడావిడి గా ఫ్రెండ్స్ తో మా బందరు కృష్ణ కిషోర్ టాకీసు లో చూసిన "ఏజంట్ గోపి" సినిమా ఇంకా గుర్తుంది.

వేసవిలో కరెంట్ పోయి బాగా చెమట పట్టాక ,ఫాన్ తిరిగితే అనుభవించే చల్లదనం,
నవమాసాలు మోసి పడ్డ కష్టమంతా, పొత్తిళ్ళలో పాపాయిని చూసుకున్నప్పుడు మర్చిపోయినట్లు,
బజారు నుంచి రాగానే ఇరుకు బూట్లు విప్పిపడే సుఖం,
పరీక్షలయ్యాక వచ్చే ఆనందం గురించి చెప్పక్కర్లేదు.
అసలు పరీక్షలంటేనే అదో ఆనందం, రోజంతా స్కూల్లో ఉండక్కర్లేదు- సగం రోజే, అవయ్యాక కనీసం రెండు రోజులు రెస్ట్ ( పరీక్షల్లయ్యాయిగా ) పుస్తకాల బరువుండదు. హాయిగా అట్ట పెన్ను చాలు. పరీక్షలయ్యాక అట్ట ని బాట్ గా చేసి, పేపర్(పరీక్ష పేపర్ ) ని బాల్ (ఉండ) గా చుట్టి క్రికెట్ ఆడేవాళ్ళం. (ఇట్స్ మథర్స్ ఎగ్జామ్స్ అనుకుంటూ....తెలుగులో చదువు కొండే). ఇంకో ఆనందం ఏంటంటే ఆఖరు పరీక్ష రోజూ ఇంకు చల్లుకోవటం. పెన్నులో ఉన్న ఇంకంతా వేరే వాళ్ళమీద చల్లేసి ఆనక అమ్మయ్య ఇక ఇప్పట్లో ఇంకు తో పనిలేదు అని తృప్తిగా ఇంటికెల్లటం. అందుకోసం ఆఖరి పరీక్ష రోజూ రెండు పెన్నులతో , పాత చొక్కాలు వేసుకెళ్ళే వాళ్ళం.

మళ్ళీ పదో క్లాస్ లో కూడ ఏదో ఘనకార్యం చేసిన వాడిలా ఫీల్ అయ్యా. అప్పుడు వెళ్ళింది కొండవీటి సింహం సినిమాకి (సరిగ్గా గుర్తులేదుకానీ ఎన్టీవోడిదే). అనుకుంటా బోలెడు ఈలలు , కేకలతో చూసాం. తర్వాత కాలేజీ రోజుల్లో పరీక్షలైన ఆనందం ఎప్పుడూ లేదు, కారణం కాలేజీ రోజులాద్యంతం ఆనందో బ్రహ్మ నాకు. దీన్ని బట్టీ విషయమేంటంటే ఏదైనా కష్టపడ్డాక వచ్చే తీరిక సమయం నిజమైన ఆనందాన్ని ఇస్తుంది అని.

ఉద్యోగం లో చేరాక ప్రతి ఆర్ధిక సంవత్సర ముగింపు రోజూ మాకు (ఏప్రిల్ లో ఎప్పుడో బుక్స్ క్లోసింగ్) ఆ మార్చ్, ఏప్రిల్ రెండు నెలలూ రోజుకి 16 గంటలు పని చేసి ఆఖరి రోజూ రాత్రి ఏ రెండు గంటలకో విజయవంతం గా పూర్తి చేసి అప్పుడు ఆకళ్ళు , దాహాలు , గుర్తొచ్చి అప్పడు మా విజయవాడ బస్ స్టాండ్ కీ జ్జయ్యిమని ఒక పదిమందిమి వెళ్లి అక్కడ ఉండే 24 గంటల టిఫిన్ సెంటర్ లో వేడి వేడి ఇడ్లీలు, టమాట బాత్, ఇంకా మైసూర్ బజ్జీలు ఒకళ్ళ ప్లేట్ లోవి ఒకళ్ళు తిని జూసు తాగి, ఆనక సిగరెట్ తాగే వాళ్ళు ఒక ఘాడమైన దమ్ము లాగి రింగులు రింగులు గా పైకి పొగ ఒదిలి, ఒక సుదీర్ఘమైన శ్వాస విడిచి అమ్మయ్య ఇయరు క్లోజ్ చేసాం. అనుకునే లోపు మాతో వచ్చిన మా చీఫ్ రేపు (ఈరోజు డేట్ మారి చాల గంటలయింది ) ఎన్నింటికి కలుద్దాం అనే వాడు. ఒక్కసారి అందరం గట్టిగా నవ్వుకునే వాళ్ళం, మళ్ళీ మొదలా అని.

ఈ ఆఖరి రోజు సెంటిమెంట్ మాలో చాలామందికి ఉంది , ఇలా వచ్చి తిని తాగి కబుర్లాడి ఒకళ్ళ నొకళ్ళు సూటి పోటి మాటలనుకుంటూ, నవ్వుకోవటం.
ఆ టిఫిన్ సెంటర్ వాడికీ అలవాటయిపోయాయి మా కార్లు, మేము రాగానే మర్యాద చేసి వేడి వేడి టిపిని పెట్టేవాడు.
ఆ టైం లో మాలో రకరకాల సెంటిమెంట్లు మా సీనియర్ మానేజర్ జయప్రకాశ్ కైతే ఆ ఆఖరి రోజూ ఒక్క సిగరెట్టే తాగటం అలవాటు అంతే మళ్ళీ ఒక సంవత్సరం బంద్. ఇక పోతే టిఫిన్ బిల్లు నేనిస్తా నేనిస్తానని కొట్టుకోవటం అది కట్టటం (వచ్చే ఏడు బాగుంటుందని)ఒక సెంటిమెంట్ . పొయిన ఏడాది నేను బనానా షేక్ తాగా ఇప్పుడు అదే తాగుతా నెక్స్ట్ ఇయర్ కూడ బాగుంటుందనే వాళ్ళు, నా కార్లో వెళ్దాం నా కార్లో వెళ్దాం అని పోటీ పాడేవాళ్ళు, ఇది కూడ సెంటిమెంటే, అలాగే ఆ చివరి నెల రోజులు ఆఫీస్ కీ చాల క్యాసువల్ డ్రెస్ లో రావటం, ఒకోసారి నైట్ డ్రెస్ లో రావటం, నేనైతే కొన్ని సార్లు షార్ట్స్ లో కూడ వెళ్ళా ( ఫీల్ ఎట్ హోం) అంత మంచి ఆఫీస్ మాది అచ్చం ఇంట్లో ఉన్నట్లే ఉంటుంది (గోల గోలగా నస నస గా). ఇన్ని ఆనందాలు పడ్డ కష్టాన్ని మర్చి పోయేలా చేసేవి. విజయం వెనక ఉన్న కష్టం అస్సలు కనపడదు అన్నది మాత్రం నిజం.
జీవితం లో అస్సలు టెన్షన్ లేక పోతే థ్రిల్లే లేదు, కష్టం లేక పోతే సుఖం విలువ తెలీదు.
"పొద్దత్తమానం ఒకేలా ఉంటే మనిషి దున్నపోతై పోవున్.. "(రమణ + గురజాడ అప్పారావు గార్లు కలిసి చెప్పారనుకోండి)
ఎవడికీ లక్షల జీతం ఊరికే ఇవ్వరు, కోట్ల లాభం ఊరికే రాదు,
దానెనక బోల్డ్ కట్టం, చెమట, వ్యధ, కొండొకచో రక్తం కూడ ఉంటాయి,
అలా లేక పోతే అది సత్సంపాదనే కాదు. మరేమంటారో మనందరకీ తెలుసు.
బయట పడిన కష్టమంతా ఇంటికొచ్చి మెట్లెక్కుతూ (లిఫ్ట్ కాదు) ఈల పాటేస్కుంటూ మరచిపోవచ్చు,
ఇంట్లోనే కష్టాలనే మగానుభావులకి ఆఫీసే సుఖనివాస్.
ఏది ఏదనేది ఎవడికి వాడి స్వానుభవం.

స్వగీత లో ఆత్రేయ ఏమన్నాడయ్యా అంటే
:సర్వే కష్టా సుఖినో జనంతు:
PS : నా తిమ్మిరి నాకు ఇచ్చెయ్యండి .. పిలీస్