మా బాబాయ్ భీష్ముడు !!

ఈ రోజు భీష్మ ఏకాదశి
ఈ రోజుతో నాకున్న ప్రత్యేక సంబంధం ... ఈరోజు మా బాబాయి అనుముల సీతారామయ్య గారు శాశ్వతం గా మాకు వీడ్కోలు చెప్పిన రోజు.
బాబాయి అంటే మా నాన్న తమ్ముడో, మా అమ్మ చెల్లెలి భర్తో అనుకునేరు, కానే కాదు నా బాల్యం లో మేము అద్దెకున్న ఇంటి యజమాని అల్లుడు.
మా అమ్మ నాన్న ల పెళ్లి అయ్యి ఉద్యోగ నిమిత్తం బందర్లో జీవితం ప్రారంభించిన రోజు సుమారు 1960 నుంచి బందరు బుట్టాయిపేట లో అరవగుడెం సందులో గబ్బిట సత్యనారాయణ గారింట్లో ఉన్నారు. అలా ప్రారంభమయిన వాళ్ళ జీవితం లోకి మేము ముగ్గురు పిల్లలం వచ్చి పెరిగి పెద్దయే దాకా సుమారు ముప్పైఆరు సంవత్సరాలు అదే ఇంట్లో ఉన్నాము. మా గబ్బిట సత్యం గారి ఏకైక కుమార్తె సావిత్రి గారి భర్త అనుముల సీతారామయ్య గారు. ఎంతో మంది ఎన్నో ఇండ్లల్లో అద్దెకుంటారు, ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోతారు, మీ కధేంటి ఏమన్నా ప్రత్యేకం అనుకుంటున్నారా?
మేము ముగ్గురం ఆ ఇంట్లో ఉండగానే పుట్టాం. మొదట్లో మూడు గదుల భాగం తో ప్రారంభించి కొన్నేళ్ళకు ఆరుగదుల మొత్తం ఇల్లు మారి అన్నేళ్ళు ఒకే ఇంట్లో ఉండటం సామాన్య విషయం కాదు. అలా ఉండటానికి కారణం మా అమ్మ నాన్నల మంచి తనమే కాదు, ఇంటి యాజమాని ఔదార్యం కూడా ఉంది. గబ్బిట సత్యం గారి అమ్మాయికి పిల్లలు లేరు, అల్లుడు కూడా అదే ఊర్లో ఉద్యోగం అవటం వల్ల వాళ్ళింట్లోనే కలిసి ఉండే వాళ్ళు. పైన వాళ్ళు కింద మేము ఇంకో అవుట్ హవుస్ లాంటి ఇంట్లో వేరే వాళ్ళు ఉండే వాళ్ళు. మా చిన్నతనం లో ఆ అవుట్ హవుస్ లో మేమే ఉండేవాళ్ళం, మేము పెద్ద ఔతుండటం వల్ల ఇల్లు చాలక మెయిన్ బిల్డింగ్ లోకి మారాం. ఇవి పరిచయ వాక్యాలే.
అసలు మా బాబాయి తో మా అనుబధం గురించి చెప్తా.. మా ముగ్గురినీ సమానం గా సొంత పిల్లల్లా చూస్కునే వాళ్ళు. మేము అయితే మా ఇంట్లో, లేక పోతే వాళ్ళ ఇంట్లో గడిపే వాళ్ళం. సొంత తాత అమ్మమ్మ ల కన్నా ఎక్కువ చనువుతో
పిన్నీ బాబాయి అని పిలుస్తూ. మా బాబాయి చూడటానికి మంచి అందగాడు హీరో రామకృష్ణ లా ఉండే వాడు నొక్కుల జుట్టు మంచి ఒద్దు పొడుగు, మానరిజమ్స్ హీరో కృష్ణ లా ఉండేవి, అయితే అక్కినేని వీరాభిమాని.
కొంచం పక్కకి తిరిగి మెట్లు దిగుతుంటే , హీరో కృష్ణ ,హీరో కృష్ణ అని మేము వీలలేసి అరుస్తుంటే, ముసి ముసి గా నవ్వుకునేవాడు.సిగరెట్ తాగుతుంటే నాగేశ్వరావు అనేవాళ్ళం .
కృష్ణ జిల్లా పరిషద్ ఆఫీసు లో కొన్నేళ్ళు, కంకిపాడు సమితి ఆఫీసులో కొన్నేళ్ళు ఉద్యోగం చేసిన అయన స్వగ్రామం మానికొండ (కృష్ణ జిల్లా). మాంచి డ్రెస్ సెన్స్ మరింత ఒంటి మీద శ్రద్ద ఉండే మనిషి. మైసూరు సాండల్ సబ్బు అరగంట అరగదీసి స్నానం చేసి ఫ్యాన్ కింద నిలబడి ఆరాక , ఆపై కుటికురా పౌడర్ ఒళ్లంతా చల్లుకొని, మంచి ఫుల్ హాండ్స్ షార్ట్ బెల్ బాటం ప్యాంటు వేస్కొని, పాండ్స్ స్నో తో మొహమంతా చుక్కలు పెట్టుకొని అవన్నే కలిపెస్తూ జాలీ పేస్ పౌడర్ రాస్కోని సినిమా హీరో లా తయారయ్యేవాడు.
మా దిన చర్య స్కూల్ మినహా ఎక్కువ భాగం ఆయనతోనే జరిగేది,కాలం తో బాటు మా అనుబధం వట వృక్షం లా పెరిగి ఊడలు దిగి వాళ్ళ కుటుంబం తో పెనవేసుకుపోయింది.
నేనైతే ఆయనతో నే స్నానం చేసేవాడిని. ఆయన భోజనం చేస్తూ పక్కన కూర్చో బెట్టుకుని ముద్ద పప్పు లో గోంగూర కలిపి ఆ కారం నువ్వు తినలేవురా అంటూ ముద్ద లపై నెయ్యి వేసి పెట్టేవాడు.
సాయంత్రాలు చెయ్యి పట్టుకొని షికారు కి తీస్కేల్లెవాడు. కోనేరు సెంటర్ చుట్టూ రౌండ్ వేసి రాధిక దియేటర్ పక్క సందులో ఉష కంపనీ మానేజర్ రామమూర్తి గారి తో కబుర్లాడి, ఎనిమిదేళ్ళ నన్ను చూపించి మా అబ్బాయికేమన్నా సంబంధాలు చూడయ్యా అని సరస మాడేవాడు. నేను సిగ్గు తో మెలికలు తిరిగితే ఇద్దరూ నవ్వుకునే వాళ్ళు.
రాత్రుళ్ళు అయన దగ్గరే పడుకునే వాడిని. డాబా మీద సిగరెట్ తాగుతూ నీకో గమ్మత్తు (అయన ఊతపదం) చూపిస్తారా అంటూ వెన్నెల్లో పొగ రింగులు గా ఒదులుతూ చూపించే వాడు.
ప్రేమనగర్ సినిమా చూసి వచ్చిన కొత్తల్లో రాత్రి పడుకునే టైం లో నాగేశ్వరావులా తాగినట్లు మాట్లాడి మమ్మల్ని దడిపించే వాడు. గరుకైన గడ్డం తో నా అరచేతి లో రాసి గిలిగింతలు పెట్టె వాడు.
ఎప్పుడు బయటనుంచి వచ్చినా పైన వాళ్ళింట్లోకి వెళ్లి కిటికీ లోంచి కిందకి కేక పట్టేవాడు "ఒరే బుజ్జి పైకి రారా నీకో గమ్మత్తు చూపిస్తా.." అంటూ,
పైకి పరిగేట్టుకేల్లె వాళ్ళం ఏమీ లేదురా ఊరికే పిలిచా అనేవాడు. అప్పుడప్పు మాకు మంచి గిఫ్ట్లు ఇచ్చేవాడు. నేను మొదటి సారి చూసిన చైనా హీరో పెన్ ( పైన గోల్డ్ కేప్ కింద ఆకుపచ్చ పెన్ను) అప్పట్లో ఖరీదు, ఆయనే కొనుక్కోచి దీంతో రాసుకో మన్నాడు . మేము ఆశర్యం తో తల మునక లయ్యే లోపు నవ్వి జగ్రతరా బాబూ అసలే ఆ పెన్ను సున్నితం అనేవాడు.
ఉద్యోగానికి మా అన్న పెళ్ళయి మా అక్క కొంత కాలానికి వెళ్ళిపోయినా నేను అయన ఇద్దరం మిగిలాం, మేడ మీద బోలెడు తొట్లు పెట్టి మట్టి నింపి అందులో బోలెడు రంగు రంగుల గులాబి మొక్కలు పెంచే వాళ్ళం రోజూ పొద్దున్న సాయంత్రం వాటికి నీళ్ళు పోస్తూ ఆకులూ కొమ్మలు కత్తిరిస్తూ బోలెడు కబుర్లాడుకునే వాళ్ళం. మా రోడ్ చివర ఇంజనీరింగ్ చదివే ఒక తెల్లటి అమ్మాయి వెళ్తుంటే ...ఒరేయ్ ఒక గులాబీ కోసి ఆ అమ్మాయికి(ముంతాజ్ అని పేరు ఆయనే పెట్టాడు) ఇవ్వరా రోజూ నిన్ను ఓరకంట చూస్తోంది అని సరస మాడేవాడు.
మమ్మల్నే కాదు మా అక్క కొడుకుని కూడా ఆయన పెంచాడు. చిన్నప్పుడు మాకు చేసిన సేవలన్నీ వాడికీ చేసాడు.
ఫలితం గా మా మేనల్లుడు రెండేళ్ళ వయసులోనే అయన లుంగీ ఎలా మడిచేవాడు, సిగరెట్ ఎలా వెలిగించేవాడు ఎక్షను చేసి చూపేవాడు. వాడు కూడా ఆయన్ని బాబాయ్ అనే పిలిచేవాడు.
మా అమ్మాయినే అయన చూడలేదు. అయన పోయే నాటికి మా అమ్మాయి కి మూడు నెలల వయసు.

మమ్మల్ని సొంత పిల్లలానే కాక మంచి స్నేహితుల్లా , మరింత ఆత్మ బంధువుల్లా చూస్కున్న అయన చెప్పా పెట్టకుండా కనీసం చివరి చూపు కూడా దక్క కుండా పోయారు.
1993 ఫిబ్రవరి లో విజయవాడ లో ఉద్యోగం చేస్తున్న నేను నా మిత్రుడు వివాహానికి హైదరాబాద్ వెళ్ళాలని బట్టలు సర్దుకుంటుంటే బందరు నుంచి ఇంట్లో అద్దె కున్నాయన ఫోన్ చేసి చెప్పారు మీ బాబాయి గారు పోయారని. హైదరాబాద్ ప్రయాణం మానేసి బైక్ మీద ఒక్కడినే సాయంత్రం ఆరు గంటలకి బందరు బయలు దేరా. బందరు శివార్లలో రోడ్ కి ఎడమ వైపు ఉన్న స్మశాన వాటిక మీంచి వెళ్తుంటే ఉవ్వెత్తున ఎగసి పడుతున్న ఎర్రటి మంటలు చూసి ఎవరిదో చితి అనుకున్నా. పది నిముషాల తర్వాత ఇంటి దాకా వెళ్ళాక తెలిసింది అప్పటికే ఆయన అంతిమ పయనం అయిపోయిందని, నేను చూసిన ఆ చితి ఆయనదే అని. ఏమీ చెయ్యకుండానే అయన ఋణం అలా మిగిలి పోయింది.

నేను మా అమ్మ అప్పుడప్పుడూ కూర్చొని జ్ఞాపకాల పాతరలు తవ్వుకుంటుంటే మా ముందు నుంచునే నిలువెత్తు పుణ్య మూర్తి మా బాబాయి.

అప్పుడప్పుడూ కలలోకి వచ్చి "ఒరే బుజ్జి గమ్మత్తు చూపిస్తా రారా....." అంటూనే మాయమయి పోతాడు,
ఉలిక్కిపడి లేచి చూస్తే అయన జ్ఞాపకాలు ...
నాచుట్టూ అయన కాల్చిన సిగరెట్ పొగలా లీలగా, వాసన లా ఘాటుగా ...

చిన్నా ,మున్ని, బుజ్జి తరుపున మా బాబాయి కి నివాళి !!

చిన్న కోరిక : ఈ భీష్మ ఏకాదశి రోజు సిగరెట్లు తాగే వాళ్ళందరికీ ఒక విన్నపం సిగరెట్ మానేస్తానని భీష్మ ప్రతిజ్ఞ చేసి చూడండి.