31, ఆగస్టు 2011, బుధవారం

నేనూ, రజాకూ, ఒక రంజాన్.


ఒక చిన్న జ్ఞాపకం పెద్ద పండగ గురించి.

రంజాన్ పెద్ద పండగ. ఆ పండగ తాలూకు నెల రోజులూ ఊళ్ళో ఎక్కడ తిరిగినా రోజులో ఎక్కువ సార్లు వినపడే నమాజ్, ముస్లిం సోదరులు సాంప్రదాయ దుస్తులు, బజారులో తిరుగుతుంటే వచ్చే అత్తరు పరిమళాలు, బురఖాల్లో బజారులలో పండగ సంబారాల కోసం తిరిగే వదినమ్మలు, నెల రోజుల పైగా జరిగే సందడి, రోజూ చీకటితో మూడింటికే లేచి, వంటల హడావిడి , మొదటి నమాజ్ అయ్యాక పొద్దునే తినే భోజనం, అదయ్యాక రోజంతా నీరు కూడా తాగని కటిక ఉపవాసం, కొంత మంది నోటిలో ఊరే లాలాజాలం కూడా మింగకుండా ఉమ్మెసేవాళ్ళూ, సాయంత్రం మళ్ళీ నమాజ్ అయ్యాక చేసే ఇఫ్తార్ విందు . సేమ్యాలు ఇంట్లో తయారు చేస్కోవటం, కొత్తబట్టలు కొనుక్కోవటం కుట్టించుకొవటం, ఇలా చాలా పనులుంటాయి. చివరి రోజు నెలవంక కనపడే వరకు జరిగే చర్చలు, సౌదీ లో ఇవాలే కనపడిన్దంట భాయి వాళ్లకి ఈరోజే మనకి ఇంకా డిల్లి లో ఇమాం గారి కబురు రావాలి అంటూ సాయంత్రం ఎదురు చూపులు. ఇలా వాళ్ళకే కాదు ముస్లిమేతరులకి కూడా ఎంతో సందడి.


నా బాల్యంలో అయితే బందరులో మేముండే బుట్టయిపేట అరవగుడెం సందులో ( ఈపేరు ఇప్పుడు ఎవ్వరికీ తెలీదు అందుకని ఎవరినీ అడక్కండి ) మా ఇంటి ఎదురు ఖాళీ స్థలం లో వెనక వైపు మొత్తం ముస్లింలే ఉండేవాళ్ళు.
ఆర్ధికం గా చాలా దయనీయ పరిస్థితి లో ఉండే వాళ్ళు. మగాళ్ళు రిక్షా తొక్కేవాళ్ళు , రైసు మిల్లు లో పని చేసేవాళ్ళు, ఆడాళ్ళు ఇళ్ళలో పని చేసేవాళ్ళు, పిల్లలు ఐదో క్లాస్ లోపే చదువాపేసి, రోల్డ్ గోల్డ్ పనికో , చిన్న చిన్న పన్లకో వెళ్ళేవాళ్ళు. మా లాంటి మధ్యతరగతి కుటుంబాలు, కొంచం ఎగువ మధ్యతరగతికి చెందిన డాక్టర్ గారి కుటుంబంతో బాటు దిగువ మధ్యతరగతి కుటుంబాల చెంతన ఈ పేదరికపు అంచున వేలాడుతున్న పై చెప్పిన కుటుంబాలు కూడా ఉండేవి.

రంజాన్ రోజుల్లో వాళ్ళ సందడి భలే చూడ ముచ్చట గా ఉండేది, రంజాన్ నెల కి ఇంకా కొన్ని వారాల ముందే వాళ్ళ పండగ సంబరాలు మొదలయ్యేవి. వాళ్ళ ప్రతీ మాట లోనూ రంజాను ప్రస్తావన వస్తుండేది. అది చెయ్యాలి ఇది చెయ్యాలి అంటూ చెప్తుండేవాళ్ళు. వాళ్ళ ప్రభావం మామీద కూడా ఉండేది. అసలు ఆ రోడ్ లో పేద , మధ్య తరగతి, ధనిక వర్గాల మధ్య ఏ తేడా ఉండేది కాదు. చిన్న చిన్న తేడాలు ఉన్నా, అలిగినా మళ్ళీ రెండురోజులకే కలిసి పోయేవాళ్ళు.


రంజాన్ రోజుల్లో వాళ్ళ సందడి కొస్తే ఇత్తడి సేమ్యా మిషను తెచ్చి అది నులక మంచం పట్టీ కి బిగించి గోధుమపిండి ముద్ద కలిపి ఆ మిషను లో వేసి చేతిమర తిప్పితే జాలు వారే సేమ్యాలు ప్లేట్లు తిరగేసి , చేటలలోను వాటిని ముగ్గుల్లా పట్టి ఎండ పెట్టేవాళ్ళు. వాళ్ళల్లోనే ఇద్దరు ముగ్గురు మేన మామలు దర్జీ పని చేసే వాళ్ళు ఉండేవాళ్ళు. పండగ బట్టలు తాడేపల్లివారి సత్రం అరుగు మీద ఉండే ఆ దర్జీలే కుట్టేవాళ్ళు. ఆమాట కొస్తే నేను కొంచం పెద్దయి సోకులు పెరిగేదాక నా లాగూలు చొక్కాలూ అక్కడే కుట్టించేది మా అమ్మ. పండగ రోజు రంగు రంగుల బట్టల్లో తిరుగుతూ, మా వీధంతా మసాల వాసనలు ఘుమ ఘుమ లాడిస్తూంటే, కొంతమంది మగాళ్ళు సూరయ్య బడ్డీ పక్కనే ఉన్న సారా కొట్టులో లయిటు గా తడిసి కొంచం తూగుతూ, ఎక్కువయితే కనపడని వాడెవడినో ..డెమ్మ ..డెక్క ...డాలి తిట్టుకుంటూ మా ఇంటి ముందు కరెంటు స్థంభం పట్టుకు నుంచొని మేమవరైనా బయట కనపడితే తువ్వాలు మూతికడ్డం పెట్టుకొని
"ఏంటి బాబు పండగ భోజనం తినడానికి మాయింటి కొస్తారా అంటూ " మొహమాటపు నవ్వు నవ్వి వెళ్లి పోయేవాళ్ళు.
ఎంతో ఆనందం తో కళ కళల్లడుతూ తిరిగి రాత్రి తొలాట సినిమా చూసి మళ్లోక సారి పలావ్ తిని అలసి సొలసి ఆదమరచి ఆరుబయట నిద్ర పోయేవారు.

నేను హై స్కూల్లో ఉన్నప్పుడు మాతో చదివే అబ్దుల్ బారీ అనే అబ్బాయి రంజాను రోజుల్లో ఉపవాసాలుండి, క్లాస్ జరుగుతున్నప్పుడు ప్రతీ అయిదు నిముషాలకోసారి లేచి సార్ ఉమ్మేయాలి అనేవాడు, మాస్టార్లు ఏంట్రా నువ్వు ఉపవాసాలుంటున్నావా అని అడిగి వాడు అవునంటే భేష్ కానియ్ వెళ్లి ఉమ్మేసి రా అనేవాళ్ళు. అందుకని మా బారీ ప్రతీ సారీ సార్ ఉమ్మేయాలి అని సైగ చేసేవాడు, వాడి బాధ భరించ లేక మాస్టార్లు " ఒరేయ్ ప్రతీసారి అడగక్కరలేదు లేచి వెళ్లి ఉమ్మేసి వచ్చి కూర్చో అనేవాళ్ళు. వాడు అలా రోజులో సగం టైం బయటకీ లోపలకీ తిరుగుతూ మా వంక కొంచం గర్వం గా చూసేవాడు (చూసారా నాకు మల్టిపుల్ ఎంట్రీ పెర్మిషను ఉండీ అన్నట్టు) మేము వాడి అదృష్టానికి చాలా కుళ్ళుకునే వాళ్ళం కనీసం ఈ ఒక్కనెలైనా ముసల్మాన్ గా పుట్టి ఉంటే ఇలా క్లాస్స్ స్పెషల్ ట్రీట్మెంట్ దొరికేది కదా అని.

నాకు తెలిసిన కొందరు ముస్లిం స్నేహితులు మతపరమైన నియమ నిభందన, ఆధ్యాత్మిక చింతన ఉన్నవాళ్ళు, రిటైర్ అయి చాలా సార్లు హజ్ వెళ్లి వచ్చిన రెహ్మాన్ గారు
ఈ రంజాన్ నెలలో పేద ముసల్మన్లయెడల చాలా వితరణ చూపిస్తారు. ఇంకో ముస్లిం కుటుంబం పెద్ద మాల్ యజమాని , పేదలకే కాక తెలిసిన వాళ్ళకందరకూ రంజాన్ విందు చేస్తారు. వాళ్ళ పద్దతులు చాలా ముచ్చట గొల్పుతాయి. పేద వాళ్ళకీ, స్నేహితులకే కాక ఇంకా కొంత మంది అధికార గణానికీ రంజాన్ తినిపింపుళ్ళు సేవ చేయాలని చెప్పినప్పుడు కొంచం భాధ కలిగింది. ఆ అధికార గణం ఎవరని అడక్కండి మీకు బాగా తెలుసు.

మా ఇంటికి రోజూ పూలు
తెచ్చే రజాక్ చాలా పేద వాడు, సాయంత్రం ఏడు ఎనిమిది మధ్య టoచనుగా రోజూ పూలు తెచ్చి ఇస్తాడు మరుసటి రోజు పూజ కి.
ఏమి పెట్టినా తినకుండా ఇంటికి తీస్కెళ తాడు పిల్లల కోసం ఎన్ని మైళ్ళు సైకిలు తొక్కితే ఎన్నిమూరలమ్మేనూ? ఎన్ని మూరలమ్మితే ఎంత మిగిలెను ?
బహు కష్ట జీవి రంజాను పండగ ఎలా ఉందీ అని అడిగితే దీనం గా ఏమి రంజాను సారూ అన్నాడు.

మాట కొస్తే ఆయనే కాదు మన ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లో ఉన్న ముస్లిమ్స్ లో చాలా మంది ఆర్ధికం గా వెనకబడినవారే. ఆటోనగర్లలో పనులు ,చిన్న చిన్న వృత్తులలో ఉన్నవారూ,చాలీ చాలని జీవితం గడిపేవారు,అలాంటి వారి జీవితాలలో రంజాన్ నెలపొడుపు కొత్తవెలుగులు తేవాలని మనస్పూర్తిగా కోరుకుంటూ...ఈద్ ముబారక్!!

16, ఆగస్టు 2011, మంగళవారం

ఎలాగోలా....


ఎలాగోలా సంవత్సర కాలం గడిపా
నాకిష్ట మోచ్చినట్లు రాసుకొని, పూస్కోని, మిమ్మల్ని విసిగించాను.
అనవసర ప్రసంగం చేసాను. అవసర నైవేద్యమూ చేసాను.
కొన్ని నాకు నిజమైన తృప్తి కలిగించాయి.
కొన్ని మీకు బలమైన సుత్తిలా తగిలుంటాయి.

చాలా సార్లు నేనూ నా ఫ్రెండూ గంటలు గంటలు
సొల్లేసుకుంటూ " జన్మ లో మనం మంచి పుస్తకాలు చదివి ఆనందిస్తున్నాం కదా,
కనీసం వచ్చే జన్మలోనైనా అవి రాసే స్థాయిలో పుట్టాలని " అనుకుంటూ వుండేవాళ్ళం.
దానికి రిహార్సల్లా నా బ్లాగ్ మొదలు పెట్టాను.

చదివి, చక్కదిద్ది, ప్రోత్సహించిన ప్రతి ఒక్కరికీ నా నమస్సులు.


15, ఆగస్టు 2011, సోమవారం

ఎక్సూస్ మీ డూ యు బ్లాక్..?


ఈరోజు ఝండా వందనం ,ఆఫీసు లో పని , రచయితల మహా సభ చివరి రోజని వెళ్ళటం ఇత్యాది పనులతో
ఈరోజు టపా నైవేద్యం తయారు చెయ్యలేదు.
పడుకునే ముందు మనసొప్పక ఈ చిన్న సంఘటన చదివిస్తా ..
" చాలా ఏళ్ళుగా ఒక పెద్దాయన తో నాకు పరిచయం. ఆయనకు 83 ఏళ్ళు, చూపు కాస్త మందగించింది, ఇంకా వినికిడి శక్తీ తగ్గింది.
నేను అప్పుడప్పుడూ అయన దగ్గర ఒక గంట గడుపుతా కేవలం పనిమనిషి మీద ఆధార పడి కుటుంబానికి దూరంగా ఉన్న అయన తో నాకు స్నేహం కలవటానికి కారణం ,
నాకెంతో ఇష్టమైన పాత సంగతులు అంటే సుమారు అరవై ఏళ్ళ క్రితం వి ఊరించి.. ఊరించి చెప్తారు.
అవి నాకెంతో వీనుల విందుగా ఉంటాయి.
ఆయనకీ నేనంటే చాలా ఇష్టం, బుద్ధిగా ఉన్నట్టు నటిస్తానని.
నే వెళ్ళగానే వచ్చావా..రా.. అంటూ వెలిగే అయన బోసి నోటి ముఖం నాకు ఖాన్ అబ్దుల్ గఫార్ ఖాన్ ని గుర్తు చేస్తుంది.
అలా ఒకసారి అయన తో గడపటానికి వెళ్ళా. అప్పటికి నా బ్లాగు తెరిచి నాలుగు నెలలై ఉంటుంది.
మెయిల్స్ ఎమన్నా వచ్చాయేమో అని పదే పదే మొబైల్ లో చూసుకోవటం అలవాటై పోయింది.
అయన దగ్గర ఉన్నపుడు ఫోన్ లోకి చూస్కుంటుంటే ఆయన " ఎంటీ చూస్కున్తున్నావ్ ఆ బిళ్ళ ఫోన్ లోకి..?" అని అడిగారు.
"మెయిల్స్ వచ్చెయేమో అని చూస్కుంటున్నా" అన్నాను.
"ఎక్కడ నుంచి రావాలీ?" అన్నారు.
"బ్లాగు తెరిచా దానికి జనం ఏమన్నారో అని చూస్కున్తున్నాను" అన్నాను.
"బ్లాకా ఏమి బ్లాక్ చేస్తావు ? అయినా అది నేరం కదా " అన్నారు.
ఫోన్ లోకి చూస్తూ సరిగ్గా వినిపించు కొని నేను " నేరమా అదేంటి చాలామంది చేస్తున్నారు అలాగే నేనూ" అన్నాను.
నే చెప్పింది జాగ్రత గా విని " ఎవడో వెధవలు( సీనియర్లు బ్లాగర్లూ సారీ ) చేసారని నువ్వూ చేస్తావా నీ బుద్దేమ్ ఏడిసింది ?"
అమ్మో ఈ తిట్లేంటి అనుకోని " బ్లాగ్ రాయటం అంటే మాటలు కాదు తెలుసా? " అన్నాను.
మళ్ళీ అయన " ఇంతకీ బ్లాకు లో ఏమి అమ్ముతున్నావు ? లాభం బాగా ఉందా ?" అన్నారు.
అప్పటికి నాకు వెలిగింది నే బ్లాగ్ అన్నది ఆయనకి బ్లాక్ లా వినపడింది అని,
నేనేదో నల్ల బజారు లో కొట్టు తెరిచానని ఆయనకి కోపగించారు అని.
అయన కి విడమర్చి సర్ది చెప్పా అసలు విషయము.

ఇంతకీ మనమంతా బ్లాకుతున్నామా ? బ్లాగుతున్నమా?

" నాకు మాత్రం మనసులోని చీకటి గదుల్లో ఉన్న ఊసులు బయటకి తెస్తున్నాం కాబట్టి ఇది బ్లాకింగే"


14, ఆగస్టు 2011, ఆదివారం

నాకా ఆగస్ట్ పదిహేనే కావాలి


"నాకు ఆగస్ట్ పదిహేనే కావాలి ..." కోరిక గా ..

" ఏది ?" సందేహంగా

"అదీ " మొండిగా

"ఏదే..?" కొంచం విసుగ్గా..

" అదే నాకు ఏడేళ్ళ వయసులో పొద్దున్నే లేచి స్నానం చేసి.
పక్క పాపిడి తీస్కోని దువ్వుకొని.
ఆకుపచ్చ
లాగూ పై తెల్ల చొక్కా వేస్కొని,
వేడి
అన్నంలో పెరుగు వేస్కొని హడావిడి గా తిని,
హవాయి
చెప్పులతో పొద్దున్నేస్కూల్ కెళ్ళి ,
ఎవరో ఇచ్చిన కాగితపు జండా బాడ్జ్ చొక్కాకి పెట్టుకొని,
పూలతో జండాకర్ర చుట్టూ
మెట్లు అలంకరించి.
సున్నం
తో వేసిన లైన్ల మీద కుదురుగా నుంచోని,
సరిగ్గా
ఎనిమిది కి మా సుగుణమ్మ ప్రిన్సిపాల్ గారు ఎగర వేసిన జండాకి వందనం పెట్టి .
ఆమె
చెప్పిన నాలుగు మాటలు వినీ విననట్లు ఉండి.
అదయ్యాక
అక్కలు పంచిన బిళ్ళలు చప్పరించి,
పది
దాకా స్కూల్లోనే ఆడుకుంటూ, దేశ భక్తి ప్రదర్శిస్తూ,
ఎండ
ఎక్కాక ఇంటికెళ్ళిన రోజుల్లోని ఆగస్ట్ పదిహేను." వస్తుందా మళ్ళీ ఆశగా..

"ఇప్పుదేమైందట" కరుగ్గా ..

" ఏమీ కాలేదు మామూలు రోజుల్లో ఆఫీసులో సరిగ్గా టైముకు రాక, వచ్చాక సీట్లో లేక పెత్తనాలు చేసే జనం రోజు పొద్దున్నే వచ్చి ఆఫీసు డబ్బులతో టిఫిన్లు మెక్కి, దేశ భక్తి, నిస్వార్ధమూ , త్యాగమూ , పునరంకితమూ
అంటూ కొన్ని వాళ్ళకీ తెలీని మాటలు మాట్లాడి చెమట తుడుచుకొని ఏసీ లోకి వచ్చి రిలాక్స్ అవుతుండటం నాకు నచ్చలేదు."

" దేశ సేవ పేరుతో పంది కొక్కుల్లా తిని తెగ బలిసి తన్నుకుంటున్న నాయకులు నాకు నచ్చలా "

" లంచాల సొమ్ము కోసం ప్రజలని పీడించే ప్రభుత్వ జలగలు నాకు నచ్చలా"

" మన కెందుకూ మన డాలర్లు మన కొస్తున్నాయా లేవా అని చూసుకునే వలస మేధావులు నాకు నచ్చలా"

" మనం మార్చగలిగేవి కావు కుళ్ళు రాజకీయాలు, తీర్చగలిగేవి కావు కష్ట నష్టాలు అంటూ వక్కపొడి నములుతూ వెనక్కి వాలే నిలవ మేతావులు నాకు నచ్చలా" ..ఉక్రోషం గా

" అందుకే నా పాత ఆగస్ట్ పదిహేనన్నా తెచ్చివ్వు లేదా ఇంకా వెనక్కి వెళ్లి తెల్ల పాలనన్నా తెచ్చివ్వు " అమాయకంగా

" ఎందుకూ.." అయోమయం గా ..

" మళ్ళీ బ్రిటీష్ వాళ్ళతో పోరాడి మీరు మరో స్వాతంత్రం తెచ్చుకుంటే నన్నా విలువ తెలుస్తుందేమో అని " కసిగా

" నిస్వార్ధం గా అవినీతి పై పోరాడాలంటే ఇన్ని కస్టాలు పడాలా అని వాపోయే వీరులందరికీ నా మల్లె పూదండ " ఆర్తి గా
జై
హింద్ !!


కామెంటితే ప్రాణాలిస్తా ..


కృష్ణ సినిమా టైటిల్ లా ఉందా?

కాదులే ... ఈ రోజు నా బ్లాగు కు సంభందించి నాకొరిగిన ప్రయోజనాలని చెప్తా.
మొదట్లో కొన్ని మెచ్చుకోలు కామెంట్లు పడ్డాయి. స్వల్ప సంఖ్యలోనే అయినా అవి నాకు మంచి కిక్కు నిచ్చాయి.
ముఖ్యం గా రహిమాన్ భాయి, మస్తాన్ అనే ఆయన, కొన్ని అజ్ఞాత కమెంటర్లు, అప్పుడప్పుడూ నన్ను ప్రోత్సహిస్తూ కామెంటారు.
ఆ అనందం లో వేగంగా రాయటం, అందులో చాలా టైపో లు ఉండటం, అవి సరిదిద్దుకోమని కొత్తపాళీ గారు లాంటి వాళ్ళు సున్నితంగా తొడ పాశం పెట్టటం చేసారు.
పంతులజోగారావు గారు లాంటి పెద్దలు కామెంటు రాయటం మంచి బలాన్నిచ్చింది.
ఆ జోరు లో "మారేడు మిల్లి ట్రిప్" కి ఓలేటి శంకర్ గారి మొదటి కామెంట్ బాణం " తాగి కార్ నడపటమే కాకుండా సిగ్గులేకుండా ఇంకా రాస్కుంటారా మీ వల్ల తెలుగుజాతి నాశనమవుతుంది" అని వాత వేసారు.
స్వాభావికంగా విమర్శ అనగానే రోమాలు నిక్క బోడుచుకునే మనిషిని కాబట్టి వెంటనే తప్పును సరి దిద్దుకున్నా కామెంటు లోనే. పోస్ట్ మాత్రం యదా తదం.
నిజానికి నా ఫ్రెండ్స్ లో నాకు తాగుడు అలవాటు లేదు. అందరూ మందేసిన మధుర క్షణాల్లో నేను చక్రధారి నవుతా అంతే.
అర్ధం కాలేదా స్టీరింగ్ వెనక నేను.. అదీ సంగతి.
అలా చేదుగా మొదలైన మా పరిచయం తియ్యగా సాగాలని ఓలేటి శంకర్ గారికి మెసేజ్ పంపా.
నిజం గానే మేము మంచి ఫ్రెండ్స్ ఇప్పుడు.
ఈ కామెంట్ల విషయం కొస్తే ఒక్కోసారి నా వీపు నువ్వు గోకు నీ వీపు నే గోకుతా అనే ఆంగ్ల నానుడి లా ఉంటాయి.
చిన్నప్పుడు ( అంటే బ్లాగ్ మొదలేసిన కొత్తల్లో ..) నా కామెంటు కి రిప్లై ఇవ్వక పోయినా, లేక నా బ్లాగ్ లో ఎప్పుడన్నా కామెంటు వేయక పోయినా వాళ్ళ తో మనసు లోనే పచ్చి కొట్టేసే వాడిని.
పెద్దయ్యాక ఆ గుణం పోయింది.
సాధారణం గా అన్ని బ్లాగులూ చదువుతా. ఏదన్నా అనాలి అనిపించి నప్పుడు కామెంటుతా. అది ఎవరు ఎలా తీస్కున్న నాకనవసరం.
ఈ కామెంట్ల విషయం లో ఒకటి గ్రహించా..
కామెంటు మోడరేషన్ ఉన్న బ్లాగుల్లో కొంత మంది కనీసం అరడజను కామెంట్లు వచ్చేదాకా ప్రచురించరు. నా రేంజ్ మినిమం పది, పాతికా అన్నట్లు.
పోనీ చూస్కోరా అంటే అదీ కాదు...
కామెంటు వెయ్యగానే ప్రచురిస్తే , మరీ ఎదురుకోలు మేళం లా ఉంటుందని వాళ్ళ అభిప్రాయమేమో. ఏమో వాళ్ళిష్టం అది.
ఇంకొంత మంది కామెంట్లు ప్రచురించి వాటిలో కొంత మందికే జవాబు ఇస్తారు. మిగతా వాళ్లకి జవాబివ్వటం నా లెవెల్ కాదు అన్నట్టు.
వీళ్ళని మాత్రం నేను స్పృసించను. నా లెవల్ నాకూ ఉందిగా..
ఏదేమైనా మన బ్లాగ్ చదివి, వ్యాఖ్యానించిన వాళ్లకు ఇతోధికం గా జవాబు నివ్వటం మంచి సాంప్రదాయం.
ఆర్టీసీ బస్సుల్లో స్త్రీలకి కేటాయించిన సీట్లు వాళ్ళకే ఇవ్వటం లాంటిదన్నమాట.
సిమిలీ బాలేదా.. ? నిద్ర వస్తోంది అంతకన్నా మంచి పోలిక ...ఎనక్కు తెరియాదు...!!


13, ఆగస్టు 2011, శనివారం

వ్యసనాలు 8


...ఆ ... ఎక్కడున్నాం ? నేను బ్లాగులు రాయడం మొదలు పెట్టటం ఏదేదో రాసేసి చదువరుల దగ్గరనుంచి మెచ్చుకోలు ఆశించటం, భంగ పడటం దగ్గర ఆగాం కదా.
ఎప్పుడూ ఆఫీసులో పనికి సంభందించి పట్టు మని పది వాక్యాలు కూడా రాసి ఉండను.

అలాంటిది ఒక పాతిక లైనులు టపా రాయాలంటే కష్టమే మరి.

ఫోన్ బిల్లూ, పచారీ లిస్టు, పేపరు హెడ్లయినులూ మాత్రమే చదివే అలవాటున్న వాడిని
విశ్వనాధవారి నవల బట్టీ
పట్టమన్నట్టుగా ఉండేది నా పరిస్థితి.

బ్లాగు లో టపా రాయటం కోసం గంటలు గంటలు లాప్టాప్ ఒళ్లోపెట్టుక్కూర్చోని
వేడికి కాళ్ళ మీద వాతలు పడ్డాయి కానీ.
మంచి వాసికల టపా రాయలేక పోయా.
పైగా ఆఫీసు నుంచి ఎప్పుడు ఇంటికెళ్ళిపోదామా, ఏమి రాద్దామా అన్న ఆలోచనే.

పేకాడే వాడికి నిద్ర లో కలల్లో పేక ముక్కలు కన పడ్డట్టు,
నాకు క్విల్ పేడ్, గూగుల్ ట్రాన్స్లిటరేషన్
పేజో కనపడేవి.

ఏదోటి రాసి పోస్ట్ చెయ్యటం. వెళ్లి పడుకొని ఏ రాత్రి రెండింటికో లేచి ఎవరన్నా చదివారా ?
ఎమన్నా కామెంట్లు పెట్టారా ? అని చూస్కోవటం.

ఇంట్లో వాళ్లకి ఇదేదో వ్యసనంలా అనిపించటం. చాలా భాధలు పడ్డాను.

పైగా చాలా రోజులు నేను బ్లాగ్ రాస్తున్నానని ఎవరికీ చెప్పలేదు.

చుట్టాలకీ, స్నేహితులకీ నా ప్రతిభ తెలియాలి, కానీ నేరుగా వాళ్లకి చెప్పలేను.

ఇలా మధన పడి చివరకి మెయిల్ లో (ఇంకో మెయిల్ ఐడి ) ఎవరో చెప్పినట్లు బ్లాగు గురించి డప్పు కొట్టాను.

ఇలా ఎలాగోలా ఒక పది మందికి నా బ్లాగు గురించి తెలియజేశాను.

కానీ అందరికీ నా బ్లాగ్ హాస్యనిలవసరుకు( ఫన్ స్టాక్ ) అయిపొయింది.

ఇలా పడుతూ లేస్తూ గత సంవత్సర కాలం గా నా బ్లాగ్ నెట్టుకొస్తున్నాను.

పెళ్ళిళ్ళల్లో, శుభకార్యాల లో కలిసినపుడు ఆంతా నాగురించి మాట్లాడుకొని నవ్వేసుకుంటున్నారు.( నా వెనకే సుమా )

ఇంక నా వల్ల కాదనుకున్నప్పుడు అన్నమయ్య సినిమా లో నాగార్జునలా తెల్ల గడ్డం పెంచి .. "అంతర్యామీ అలసితి సొలసితి ..... " అంటూ ఆపేస్తా ...

అప్పటిదాకా ఉగ్గబట్టుకొని ఉండండి.





11, ఆగస్టు 2011, గురువారం

౦% కల్పితం



పోయినేడాది ఇదే నెలలో పదహారో తారీకు రమేష్ నాయుడు స్వరపరచిన పాటలు వెతుక్కుంటూ అందులో భాగంగా " లిపిలేని కంటి భాషా ... " అనే పాట విని, ఆ తర్వాత సెర్చ్ బాక్స్ లో కొబ్బరాకు అనే మాట బహుశా "కొబ్బరాకూ గాలి ..." పాట కోసం కొట్టి చూస్తే కొబ్బరాకు పేజి చూపింది.

చూస్తే అది గోపరాజు రాధాకృష్ణ గారి బ్లాగు. బ్లాగుల గురించి వినటం చదవటమే కానీ తెలుగు లో ఇంత లోతైన బ్లాగ్ ప్రపంచం ఉందని అప్పుడే చూసా. ముందు మెల్లగా కొన్ని బ్లాగులు చదివా.
అంతే ఎంతో కర కర లాడుతూ అప్పుడే చేసిన గోరువెచ్చని చేగోడీల లాంటి టపా లెన్నో గబా గబా చదివా.


ఇదేదో బాగుందే, మనమేమన్నా వ్రాసినా ఆ చిత్తుప్రతిని మళ్ళీ అందమైన చేవ్రాత తో వ్రాసి అదే వార పత్రికకో, దిన పత్రిక వార సంచికకో పంపాలని అనుకోవడమే కానీ, వ్రాసిన చిత్తు ప్రతి లేదూ లేదు. ఇంకా అందమైన చే దస్తూరీ నాకు లేదు. పోనీ ఇవన్నీ జరిగినా, ఉన్నా... ఆ పత్రిక వాళ్ళు మన పైత్యాన్ని ప్రచురిస్తారన్న హామీ లేదు.

పైగా వ్రాసింది మన సొంత పైత్యమే, మరొకరి వాతం కాదు అన్న హామీ పత్రం ఎలా ఇస్తాము ? కష్టం కదా !!
అందుకని మనమే బ్లాగు తెరిస్తే పైన చెప్పిన యాతన లేమీ ఉండవు. అసలు ఏ యాతన మన పడక్కర్లేదు. అదంతా చదివే వాళ్ళ భాధ్యత.

అంతే బ్లాగ్ తెరిచే పనిలో పడ్డా. ఆ తర్వాత అంతా దానంతట అదే జరిగాయి. బ్లాగ్ పేరేంటి, పేజి ఎలా ఉండాలి, ఎలాంటి సందేహం లేక అప్పుడే విన్న పాట "లిపి లేని భాష " గా స్థిరపడిపోయింది. పైగా నేను ఇందులో వ్రాసిన వన్నీ ఇప్పటివరకూ ఎవరికీ చెప్పలేదూ .. వ్రాయ లేదు, అలా లిపి లేకుండా నా మనసులో బలమైన జ్ఞాపకాలుగా నాటుకుపోయిన ఊసులు.


మొదటి నెల అంతా నే రాసింది ఎవరూ చదవలేదు. కారణం నా బ్లాగ్ ఉన్న సంగతి నాకు తప్ప ఎవరికీ తెలీదు.
తర్వాత సంకలిని , జల్లెడ, హారం, మాలిక, కూడలి సంకలిని లాంటి వారి సహకారం తో నా బ్లాగ్ వెలుగు లోకి వచ్చింది.

నే
వ్రాసిన టపాలు ఎలా ఉంటాయో నాకే సరైన క్లారిటీ లేదు. కానీ నన్ను కూడా మెచ్చుకునేవాళ్ళు ఉన్నారని అప్పుడప్పుడూ తెలుస్తోంది.

ఏదేమైనా అసలు పైన చెప్పినట్లు పాటలు నెట్లో వెతకటానికి కారణమైన, నన్ను బుజ్జి బాబాయి అని పిలిచే నా అంతర్జాలకూతురు రూప కి నేను ఎంతో రుణ పడి ఉంటా.
గాడ్ బ్లెస్ హర్ !!

ఇట్లు భవదీయుడు


విన్నపము
ఈ రోజు తో కలిపి ఇంకో ఏడు రోజులు అంటే సరిగ్గా వారానికి నా పుట్టినరోజు.
నాదంటే నా మనసుకి,
నా లిపిలేని భాషకి,
నా బ్లాగుకి,


శ్రీరామ
నవమికి ముందు
సందాలు ఒసూలు చేసి
సలవ పందిళ్లేసి సీరియల్( టీవీ లోవి కావు ) లైట్లు తగిలించి,
రేకు ( కోన్ ) మైకెట్టి సీతారాముల కల్యాణం చూతం రారండీ ... అనే పాటలేసి

పెద్ద పెద్ద మట్టి బానలు కొత్తవి కొని వాటిని మంచి నీళ్ళతోనూ ,

మజ్జిగ తేట తోనూ ( ఉప్పు నిమ్మరసం కరివేపాకు/ దబ్బాకు కలిపి మరీ ) నింపి,

దారే పోయే వాళ్లకి పిలిచి మరీ ఇచ్చి,
రామనవమి కి మీరు రావాలండీ,
పన్లలో ఓ చెయ్యి వేయాలండీ,
అలాగే మీకు తోచినంత సందా ఈడబ్బా లో వేయాలండీ,
మన కోసం కాదండీ, మీకు పుణ్యమనండీ,
అంటూ హడావిడి చేసినట్లు,
ఈ వారం రోజులూ మీకు రోజుకో చిన్న విషయం నా బ్లాగుకు సంభందించినది, తెలుపుకుంటాను.

ఆనక ఆ రోజు అంటే పుట్టిన రోజున
మీకు విధాయకంగా కృతజ్ఞతలు తెలుపు కుంటాను.
మీరంతా ఆ రామ భక్తుల్లాగా సాహితీ భక్తులు గాన
నన్ను అసీరదించి,
నన్ను ఆనందం లో ముంచి ,

తడిపి పిండి,
ఆరేయ
ప్రార్ధన
ఇట్లు భవదీయుడు
ఆత్రేయ

9, ఆగస్టు 2011, మంగళవారం

ఎస్ !! నేను లెజెండ్ నే....


రోజులాగానే నిన్న మా అమ్మాయి కి ఫోన్ చేశా,
రోజూ మాట్లాడుకునే సామాన్య విషయాలు
ఏమి చేస్తున్నావ్, అన్నం తిన్నావా ?
కాలేజీ లో ఈరోజు సంగతులేంటి అన్నీ అడిగేసి...
ఉన్నట్టుండి ఫీజు రసీదు పంపలేదేంటి అని అడిగా.
నడుస్తున్న విద్యా సంవత్సరం కి ట్యూషన్ ఫీజు,
హాస్టల్ ఫీజు ఎప్పుడో మే నెల లో డీడీలు తీసి కాలేజీ కి పోస్ట్ లో పంపాను.
మా అమ్మాయి జూలై లో కాలేజీ కి వెళ్ళింది.
వెళ్లేముందు రసీదులు తీస్కోని పోస్ట్ చెయ్యి అవి కావాలి అని అడిగా. అలాగే అంది.
నెల రోజులుగా అడపా దడపా అడుగు తూనే ఉన్నా .
కానీ మా అమ్మాయి పంపలా. ఏదో కారణాలు చెప్తుంది.
టాక్స్ ఫైల్ లో ఆ రసీదులు కూడా కొంత ప్రాముఖ్యం నంతరించు కుంటాయి.
నిజానికి పరిధి దాటి పోవటం వల్ల, ఆ ఫీజు మొత్తం వల్ల నా టాక్స్ రాయితీ ఏమీ తేడారాదు.
కానీ చెప్పినట్లు పంపక పోవటం కొంత అసహనాన్ని కలగ చేసింది.

దానికి తోడు నిన్న వేరే వేరే కారణాల వల్ల మనసు పరి పరి విధాల చిరాకుగా ఉంది.

ఆ చిరాకు లోంచి పుట్టిన చిరుకోపం మా అమ్మాయి మీద కొంచం చూపించా.
నీకేదైనా అవసరం అంటే నేను వెంటనే చెయ్యట్లేదా?
నీకేమైనా అవసరం అంటే,
పోస్ట్ చేస్తే , కొరియర్ చేస్తే లేట్ అవుతుందేమో అనుకుంటే
ఎవరైనా మనిషికిచ్చి పంపాలనే ఆత్రుత లో ఉంటా కదా
అదే నా విషయం లో నీకు ఎందుకింత నిర్లక్ష్యం ?
అంటూ ఇంగ్లిష్ లో మాట్లాడుతుంటే మా అమ్మాయికి అర్ధమైపోయింది
నాన్న బాగా కోపం లో ఉన్నాడని.
రేపు పంపుతా, నాకు కుదరలేదు బిజీ గా ఉంది అంటూ కారణాలు చెప్పి
నన్ను శాంత పరచటానికి ప్రయత్నించింది.

కానీ చెప్పాగా శని గాడు పడితే,
చంగల్పట్టు శాంతారాంలు కూడా బీపీరావు లవుతారని..

నా మెదడు మొబైల్ లో శనిగాడి ఎస్సేమెస్సులు సేవ్ అయిపోయి,
మా అమ్మాయి మాటలకి నేను కన్విన్సు అవలేదు.
అదయ్యాక మామూలుగా మాట్లాడలేక పోయి
మళ్ళీ ఫోన్ చేస్తాలే అని చెప్పి పెట్టేసా.

నిజానికి నా టాక్స్ ప్లానింగ్ రాయితీ లిమిట్ దాటి పోయింది.
ఆ రసీదు వల్ల వచ్చే ప్రయోజనం ఏమీ లేదు.

కానీ చెప్పాగా వేరే కారణాల వల్ల బాలేని నా బాడ్ మూడ్ ని మా అమ్మాయి మీద చూపించా.
ఫోన్ పెట్టేసాక ,
ఎప్పటి లాగానే గుమ్మడి డాడీ ఆలోచించటం మొదలెట్టాడు.
మెస్ కి డిన్నర్ కి వెళ్లిందో లేదో,
నేను సీరియస్ గా మాట్లాడానని దిగులు తో తిన కుండా పడుకుంటుందేమో...
ఇంటర్నల్ ఎగ్జాంకి, చదువుతోందో లేదో.
ఒక్కతే, దూరంగా ఉంది కదా కోపం చూపకుండా ఉండాల్సింది.
అసలు అలా మాట్లాడ కుండా ఉండాల్సింది.
మెల్లగా చెప్పాల్సింది.

ఎవడో వెధవ మీద కోపం మా బంగారం మీద చూపటం తప్పుగా అనిపించింది.
గిల్టీ అంతకన్నా మా అమ్మాయి చిన్న బుచ్చుకుందేమో అన్న దిగులుతో
కాసేపు అటూ ఇటూ గడిపి ....

వరసగా మెసేజీలు పంపా.
జరిగిన విషయం లో తప్పునాదేనని, సారీ చెపుతూ
అన్నం తిన్నావా అంటూ,
నీకు వీలు కుదిరినప్పుడు రసీదులు పంపు అంటూ,
నాలుగు మెసేజీలు పంపాను.
పది దాటాక మా అమ్మాయి
"yaah naanna i had fud .
i cud understand ur anger
i am ok
dont worry "
అప్పటి దాకా నా మనసు చాల మధన పడింది.
ఆ మెసేజీ తో కుదుట పడి నేను నిద్రకి ఉపక్రమించాను.

నిజానికి నా ఉద్యోగ పని వత్తిడి ఎంత ఉన్నా నన్ను అసలేమీ చేయలేదు.

రోజుకి పది గంటలు పైన ఎంతో ఆనందం గా పని చేసి
చుట్టూ ఉన్ననాతో పని చేసే వాళ్ళనీ ఉత్సాహ పరుస్తా.
కొన్ని అదనపు భాధ్యతలు ఆనందం గా స్వీకరిస్తా,
వాటి వల్ల మరింత రీచార్జ్ అవుతనే గానీ ఉద్రేక పడను.

కానీ కొన్ని దుష్ట శక్తులు నా ఆనందాన్ని భంగ పరచాలని,

నా సెల్ఫ్ ఎస్టీం కించ పరచాలని
చాలా ప్రయత్నిస్తుంటాయి.
ఆ దుష్ట శక్తులకు వేరే పనేమీ ఉండదు
ఏదోటి అని నన్ను చిన్నబుచ్చాలని నిరంతరం ప్రయత్నిస్తుంటాయి.
ఆ ప్రయత్నాలకి నేను కొన్ని సార్లు పడిపోయి దిగులు పడుతుంటాను.

కానీ ఇప్పుడు దృడ మైన నిర్ణయం తీస్కున్నా

ఎవడో పనికిమాలిన వాడి మాటలు రోజూ చేసుకునే గడ్డం తో సమానం
ట్రిపుల్ ప్లస్ తో గీసి పారేసి
కూల్ జెల్ రాసి కులాసాగా ఉండటమే.


ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో మా అమ్మాయి ఒకసారి అంది

అలా మాటలనే వారు ఎవరిని పడితే వారిని అనరుకదా నాన్నా
సేలెబ్రిటీలు, లెజండులు కి మాత్రమే అవి ఉంటాయి.
కాబట్టి నువ్వు రేంజ్ చీర్ అప్ !! అంది.
ఎస్ నా మటుకు నేను లెజెండ్ నే!!


7, ఆగస్టు 2011, ఆదివారం

ఎవరికి చెప్పను..?


నాకు ఫ్రెండ్స్ లేరు బాబోయ్,
ఇంకా ఫ్రెండ్షిప్ డే శుభాకాంక్షలు ఎవరికీ చెప్పను?


జన్మ నిచ్చిన అమ్మ,

తోడబుట్టిన వాళ్ళు,
ఇరవై ఆరో ఏట నా జీవితం లోకి అడుగిడిన భార్యా,
అదే ఏడు చివర్లో నా జీవితం వెలిగించిన నా కూతురూ,
ఇంకా బంధువర్గం ...

ఎప్పుడో ఒకసారి తళుక్కున మెరిసే చిన్ననాటి మిత్రులు,

ఫోన్లలో సరాగాలాడే కాలేజీ సహచరులు,
అప్పుడప్పుడు మెదిలే ఉద్యోగం బాచ్మేట్లు,
విధి నిర్వహణ లో నిరంతరం తారసిల్లే మనుషులు,
ఇంటిచుట్టుపక్కల ఆప్యాయంగా మెసిలే ఇరుగుపొరుగు వాళ్ళు,


వీరెవరూ నాకు మంచి మిత్రులు కారు

మంచి మిత్రునికి నా నిర్వచనం వేరే ఉంది,
అచ్చు నాలాగే ఉండాలి
రూపం లో కాక పోయినా
గుణం లో, మనసులో, మెదడులో
అచ్చు నాలాగే ఉండాలి.
నా లాగే ఆలోచించాలి.
నా అభిరుచులే ఉండాలి.
నా గుణాలే ఉండాలి.
అటువంటి ఇంకో మనిషి ఉంటాడా?
ఉంటే నాకు ఫ్రెండ్ గా కావాలి
నేను ఫ్రెండ్షిప్ డే శుభాకాక్షలు చెప్పటానికి తహ తహ లాడే
ఆ వ్యక్తి ఉన్నాడా, ఉంటే నాకు వినిపించాలి, కనిపించాలి, నాతో మసలాలి.
అత్యాశ అనిపిస్తే ఒదిలేయండి.

నేనే వెతుక్కుంటాను

వెతికేసు కున్నాను.
దొరికేసాడు
అది నేనే,
నేను పొగుడు కోవటానికీ, విమర్శించు కోవటానికీ,
వద్దని వారించటానికీ, ముందు కెళ్లమని భుజం తట్టటానికీ,
ఒంటరిగా ఉంటే కబుర్లాడటానికీ, మనసు నొస్తే మౌనం గా ఉండటానికీ,
ఇష్టమైన మంచి తిండి, పుస్తకం, సంగీతం,
రంజితమైన క్షణాలు, నిమిషాలు, గంటలూ ,
రోజులూ, జీవితం, గడపటానికీ

నాకో నేస్తం ఉన్నాడు.

మీకు నేను స్వార్ధపరుడిలా అనిపించినా
నిజం చెప్తా
అది నేనే !!
అందుకే నాకు నేనే , మొట్ట మొదటి
హ్యాపీ ఫ్రెండ్షిప్ డే గ్రీటింగ్స్ !!
ఆనందకరమైన స్నేహితుల దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు !!

ఆతర్వాతే మిగతా వాళ్ళందరికీ , మీ అందరికీ

హ్యాపీ ఫ్రెండ్షిప్ డే !!


5, ఆగస్టు 2011, శుక్రవారం

నా నిశబ్దం...


Adjustment with right people is always better than Argument with wrong people.

A meaningful silence is always better than meaningless words.


--------------------------------------------------------------------------

Never
you could understand the silence of parents,

Neither tried to understand the silence of siblings.

You have wise heart to analyse how you are right,

But never had a reason to analyse how wrong you might.

Three fourths of life gone always on wrong track,

and I worry we never get the time back.

Till now you have no regrets,

Even to think what possible way can lead out.



I pray the God ...

to make it possible for you to Live in PEACE,

till your soul Rests in PEACE.